Niewielka przestrzeń ekspozycyjna narzuca przedstawienie kilku charakterystycznych pomieszczeń, takich jak komora, sień, piwnica czy spiżarnia, pełniących dawniej podobne funkcje, w jednej sali.

Zabieg ten pozwalają zastosować również uwarunkowania historyczno-architektoniczne. Ze względu na różnorodny charakter zabudowań miejskich trudno było jednoznacznie rozróżnić wszystkie te przestrzenie, przyporządkowując im odpowiedni charakter.

Komora to zazwyczaj małe i ciemne pomieszczenie, które pełniło na co dzień funkcje spiżarni, podręcznego warsztatu czy składu sprzętów kuchennych i domowych wykorzystywanych od czasu do czasu.

Dawniej w domach chłopskich w ciepłe noce w komorze nocowała młodzież, a zwłaszcza młode dziewczęta. Tam też trzymano bieliznę oraz odzież.

W komorze, która pełni równocześnie funkcję sieni i spiżarni, znajdują się zespoły przedmiotów związane z uprawą zboża (kosa, sierp, cepy) i jego dalszą obróbką (kamienne żarna, plecione formy do chleba), wytwarzaniem masła (separator, maselnica), urządzenia związane z praniem i prasowaniem (tarki – szklana i blaszana, drewniana pralka i magiel) oraz z przygotowywaniem pożywienia (m. in. szatkownica do kapusty, maszyna do mielenia maku).

Zazwyczaj w pomieszczeniach gospodarczych, pomimo umiłowania Ślązaków do porządku, panował pozorny nieład, Rozmieszczenie poszczególnych obiektów czy narzędzi było z reguły przypadkowe i podporządkowane utylitarnym charakterem danego pomieszczenia.

Ze względu do duże nagromadzenie i różnorodność przedmiotów występujących w pomieszczeniach gospodarczych dokonano wyboru eksponatów, redukując ich ilość, a kryterium, którym się kierowano była ich atrakcyjność wizualna i charakter sentymentalny odbiorcy. Obiekty zostały podzielone na zespoły tematyczne, co uporządkowało przestrzeń ekspozycyjną pod kątem edukacyjnym.